De zomer is officieel voorbij en wij Amerikanen gaan terug aan het werk

De zomer is officieel voorbij en wij, Amerikanen, gaan terug aan het werk. Ik heb deze zomer harder gewerkt dan enige andere zomer in mijn leven - de kalender heeft daardoor weinig betekenis voor me buiten het feit dat het een soort meettoestel is voor mijn ervaringen. Mijn leven is een reis door een eindeloze doolhof, met tunnels, ramen en deuren en geen kennis van wat er aan de andere kant is.

Deze zomer speelde ik ontelbare shows en op meerdere albums met mijn gitaar, ik componeerde een dozijn nummers, heb vele blog posts geschreven en gesproken op meerdere boek evenementen, heb een paar artikels neergepend voor kranten, en heb duizenden foto's genomen. Ik heb altijd hard gewerkt maar sinds ik die agressieve kanker heb gehad bijna twee jaar geleden, heb ik mijn werkritme verdubbeld. Ik denk maar dat ik het te druk zal hebben wanneer de dood op mijn deur komt kloppen.

 

Ik heb deze zomer harder gewerkt dan enige andere zomer in mijn leven

Mijn leven is een reis geweest door een oneindige doolhof met geen weet van wat er zich aan de andere kant bevindt

Deze laatste zomer heb ik op ontelbare shows gespeeld.

Kim & ik op "He's The Greatest Dancer" in Ibiza 123

Ik aan het gitaar spelen op "Shady" met Adam Lambert

Ik met één van Pablo Picasso's cape-maker z'n cape terwijl de legendarische Bruce Weber foto's neemt in mijn appartement

Een handtekening zetten op een t-shirt op een boek event (terwijl ze die nog aan heeft)

Ik gaf een speech op DraftFCB agency met een andere muziekman, Billy Man

Ik heb een paar artikels geschreven voor kranten

Mijn eerste maaltijd na mijn kanker operatie en sindsdien, heb ik mijn werkritme verdubbeld

Ik heb duizenden foto's genomen deze zomer

 

Vandaag droomde ik dat een wilde mandril aan mijn raam stond

Vandaag werd ik wakker van een nachtmerrie. Ik droomde dat een wilde mandril aan mijn raam stond en ik wist niet zeker of ik moest gaan lopen om mijn camera te halen of om te lopen voor mijn leven. Wanneer ik opnieuw keek, zag ik dat er geen wild dier meer was dat me wou aanvallen.

Mijn moment van rust was heel kort wanneer ik keek naar de klok en zag dat ik me had overslapen. Ik heb me snel aangekleed want ik had een vergadering met een assistent van de decaan van de Drexel universiteit.

Een paar maanden geleden kreeg ik daar een ere-doctoraat voor humane letteren. Het was werkelijk een grote eer dat ik altijd zal koesteren. Terwijl ik dat ere-doctoraat kreeg dacht ik: "niet slecht, voor een persoon die het nationaal spijbelrecord had van het gehele parochiale schoolsysteem in Amerika, en dit op 7 jarige leeftijd".

De Drexel Universiteit ligt in Philadelphia, Pennsylvania en is ook de plaats van het beroemde Sigma Sound Studios tape bibliotheek archief. Zij bewaren succesvol de bron dat zo'n belangrijke rol speelde voor R&B, Pop en dance muziek, wat tot op de dag van vandaag,mijn leven redt.

 

Ik kleedde me snel aan want ik moest naar een vergadering

Rijdend naar de vergadering met Louisa Hanshew, assistent van de Dean Universiteit

Een paar maanden geleden kreeg ik daar een ere-doctoraat voor humane letteren"

Het wwas werkelijk een grote eer dat ik altijd zal koesteren

"niet slecht, voor een persoon die het nationaal spijbelrecord had van het gehele parochiale schoolsysteem in Amerika, en dit op 7 jarige leeftijd".

Elke dag, blijft muziek mijn leven redden

De Drexel Universiteit ligt in Philadelphia, Pennsylvania en is ook de plaats van het beroemde Sigma Sound Studios tape bibliotheek archief.

 

Een "Le Freak" boekenfestijn in Belfast, Ierland met wat nieuwe vrienden

Het is al bijna een jaar geleden dat ik mijn memoire Le Freak uitbracht. Deze ervaring heeft me al meer gegeven dan dat ik had verwacht. Ik heb zo veel nieuwe mensen leren kennen door mijn verhaal te delen. En de lezers komen te weten hoe het leven was in een tijd en plaats dat nooit genoeg kan gedocumenteerd worden wat mij betreft. De muziek, de mode, het idealisme was ongelooflijk in die tijd. Ik geloof dat ik veel muziek, leven en liefde in me heb, en ik zal idealistisch blijven tot mijn laatste adem- Ik noem dat acceptatie.

Gisteren, verloor een goede vriend en kanker overlever twee van zijn familieleden. "de planeet gaat door een hel" zei hij. Maar, verdomme, ik heb een bepaald soort Zen kalmte ontwikkeld. Sereen, bijna, maar niet onverschillig."

 

Kyle MacLachlan, Angela Yee, ik en Gayle King op mijn eerste "Le Freak Salon"

Ik op het "Edinburgh International Book Festival" waar mijn boek uitverkocht werd

Het is al bijna een jaar geleden dat ik mijn memoire Le Freak uitbracht

Deze ervaring heeft me al meer gegeven dan dat ik had verwacht

Heb jij al Le Freak?

Een gesigneerde Le Freak voor de boekenwinkel

Sereen, bijna, maar niet onverschillig

 

7x7TH STREET Animatie

Een paar dagen geleden was ik in Edinburgh, Schotland op het Fringe Festival. Het is het grootste kunst festival in de wereld. Ik was daar voornamelijk als auteur maar ik was er ook als een componist. Ik nam deel aan het project genoemd 7x7TH STREET. Zeven verschillende componisten maakten 7 verschillende interactieve sculpturen die eigenlijk de 7 noten in een toonladder vertegenwoordigen in de muziek. Het was het idee van de Belgische neo-pop artiest, Jean Pierre Muller.

Mijn compositie staat in de F sleutel, voorgesteld met de kleur indigo. Het volledige stuk stelt de vele phasen in mijn leven voor. De volledige lengte is rond de 11 minuten met 7 bewegingen. Het is genoemd de "Indigo F Suite" en de playlist van vandaag gaat dan ook beginnen met "F Jazz Blues Movement."

 

Jammen op jazz voor de mensen van het "Edinburgh Book Festival" net voor het spreken over mijn memoire "Le Freak"

De muur voorstelling van "Indigo F" in 7x7TH STREET

Ik in het indigo huis in 7x7TH STREET (Ik hou er van dat de fotograaf ook zichtbaar is in mijn brilglazen)

Wat rondhangen op 7x7TH STREET

7x7TH STREET

De letter I is het begin van de "F Jazz Blues Movement" (Ja, ik weet dat er een dubbele markering moet zijn)

 

Mijnheer Welsh lacht een beetje wanneer ik "Aw Fuck Off" speel, de originele versie van "Le Freak"

De laatste paar dagen in Edinburgh waren ongelooflijk. Ik was daar hoofdzakelijk voor de "Edinburgh International Book Festival", waar ik een paar events mee deed, maar ik nam ook deel aan het "Edinburgh Arts Festival" in "Summerhall's Visual Arts Programme". Ik deed mee aan het creëren van een 7x7 met de artiest Jean Pierre Muller, een tentoonstelling in een volledige straat met hem en 7 muzikanten: Robert Wyatt, Archie Shepp, Sean O' Hagan, Mulatu Astatake, Kassin, Terry Riley en ikzelf.

Er waren zo veel hoogtepunten deze week, dat ik er letterlijk een boek over zou kunnen schrijven. Maar omdat dit alleen een blog is, zal ik jullie maar een kleine selectie ervan laten zien in geen speciale volgorde van belangrijkheid of "Hipness".

 

Extraordinaire auteur Irvine Welsh interviewde me op een uitverkocht event over mijn memoire "Le Freak"

Ik met in op voorgrond Clive Anderson op de BBC 4 show "Loose Ends" - Greg Proops van "Whose Line Is It Anyway" (links)

Ik met de briljante TV persoonlijkheid Sue Perkins, zij interviewde me over de 7x7 straat exibitie

Mijn klein hoekje op 7x7 Straat - Kijk naar de Norma Jean poster op de Lenox Lounge

Een avond dat ik niet meer vergeet - Ik nam mijn gitaar en de hele tent begon haast elk nummer dat ik geschreven had mee te zingen

Ik stal het idee van een mooi meisje dat ik ontmoette in Ibiza om voor deze foto te poseren op het boeken festival.

Het aanschuiven voor de signeer sessie was zo lang, dat het liep tot buiten en rond het gebouw

"7x7TH STREET" in de "Summerhall booklet" (foto genomen terwijl ze de straat aan het maken waren)

Standaard Jazz aan het spelen terwijl de mensen plaats nemen bij mijn eerst boek voorstelling

Een fan houdt een Bowie album omhoog, eentje waar ik de producer van ben geweest.

Ik voor de 7x7 sculptuur dat onder andere uit mijn F Indigo Suite bestond

 

United Airlines FL #109 - Edinburgh naar NYC

Terug naar huis na een waanzinnig weekend op het Edinburgh International Book Festival. Vandaag is de vlucht van Edinburgh naar NYC.

 

 

De logistieke verantwoordelijke van het "Edinburgh International Book Festival" Emma Hay en ik

Hoewel er een klein beetje regen was, was het eigenlijk uitzonderlijk warm wanneer ik rond 10 uur landde in Edinburgh, Schotland. Ik had een afspraak met de logistieke verantwoordelijke van het "Edinburgh International Book Festival" Emma Hay. Ze vertelde me dat mijn hotelkamer maar tegen de middag ging klaar zijn. We hebben de valiezen afgezet en hebben uitgebreid van een ontbijt genoten en op het festival wat rond gewandeld.

Wanneer we de ingang naderden zei ik tegen mezelf, "Ik ben op het grootste boek festival in de wereld." Eigenlijk voelde het een beetje vreemd aan wanneer er op mijn gelamineerd pasje "auteur" stond en niet muzikant, of access-all-areas, wat typisch is in de muziekwereld.

Het is iets waanzinning om een nieuwe persoon te zijn, in een nieuwe branche, op een nieuwe plaats. Mijn overactieve verbeelding begon te werken. Ik hoor altijd muziek in mijn hoofd maar vandaag was ik ook aan woorden en foto's aan het denken. Ik zag een standbeeld en dacht aan een scene van de film "Jason and the Argonauts" waarin een standbeeld tot leven komt. Vlakbij de voet van het standbeeld was een grote in rubber gemaakte plek met kleine vijvertjes van regenwater dat mij aan het denken zette. Ik noemde het "Pak je door regen doorweekte waarheid" en hoorde in mijn hoofd Teddy Pendergrass "Wake Everybody" van Harold Melvin zingen.

Ik wandelde de grote boekenwinkel binnen. Ik was overweldigd. Zo veel volk en zo veel boeken - kan dit echt mijn nieuwe wereld zijn? Daarna ging ik de tent binnen waar ik mijn eerste gesprek ging doen, het deed me denken aan de film "The Greatest Show on Earth". Terwijl mijn ogen de ruimte opnamen begon ik de muziek uit die film te horen. Ik keek op het podium en zag hetzelfde beeld als die op dat met rubber gemaakt plekje vlakbij het standbeeld. In het midden stond er "De Wereld, in Woorden (& Muziek)".

 

De Edinburgh International Book Festival is het grootste boek festival in de wereld

op mijn gelamineerd pasje "auteur" stond en niet muzikant, of access-all-areas

Ik hou ervan wanneer standbeelden tot leven komen in films - Ik was aan het wachten op hem om ineens weg te rijden op de festival gronden

Ik noemde het "Pak je door regen doorweekte waarheid"

Klanten en nieuwsgierigen op het boeken festival - Ik was overweldigd

"The Guardian Spiegeltent" Waar ik mijn eerste gesprek had

"The Greatest Show on Earth" film poster

Ik keek op het podium en zag hetzelfde beeld als die op dat met rubber gemaakt plekje vlakbij het standbeeld.

Le Freak - Mijn wereld, in woorden (& Muziek)

 

United Airlines FL #108 - NYC naar Edinburgh, Schotland

Ik ben onderweg naar de "Edinburgh International Book Festival" in Edinburgh, Schotland, om daar te spreken over mijn memoir "Le Freak." Mijn aanwezigheid aldaar is op zondag 19 augustus.

Alles gaat door in de "RBS Main Theatre", en tickets kan u hier verkrijgen: TIX

Hier is de info over deze trip van NYC > Edinburgh.

 

 

Songwriters Hall of Fame - Master Sessions in New York University met Nile Rodgers

Op 10 april 2012, NYU Steinhardt songwriter-in-residence, Phil Galdston, nam toen een interview van me af in het Frederick Loewe Theater voor een "Songwriter's Hall Of Fame" event. We spraken over vele verschillende aspecten van het schrijven van songs. Phil is een eerste klasse song schrijver met een lange lijst van hits op zijn naam. Wij hebben nog samen geschreven en zijn momenteel met een nieuw project begonnen.

Hier is het volledige interview. Sorry dat ik geen ondertitels kan voorzien voor alle talen. De blog wordt ook steeds vertaald - maar ook al versta je geen Engels, je kan tenminste zien hoeveel plezier ik had op deze "Songwriter's Master Class".

 

 

Daft Art's Paul Hahn en ik in Michael Jordan's restaurant (genomen door een kerel in de bar)

De voorbije dagen had ik vele vergaderingen om de rest van het jaar in te plannen, het eerste deel van het jaar was eigenlijk al geweldig geweest. Juist op het moment dat ik dacht niet enthousiaster te kunnen zijn dan dat ik al was, kreeg ik telefoon van Daft Art's Paul Hahn. Hij was net als ik in New York - we regelden het om buiten onze drukke planning toch elkaar te ontmoeten. We spraken af aan de bar van Michael Jordan's restaurant in Grand Central Terminal. We spraken over zo veel mogelijk dingen dat we in onze kleine vergadering konden steken.

Opeens herinnerde ik me dat ik nog wat telefoontjes moest doen want ik was eigenlijk al te laat voor mijn volgende vergadering want mijn andere waren steeds uitgelopen. Paul vond mijn penibele situatie best wel grappig. Van zodra ik mijn telefoongesprek had beëindigd vergaderden we verder zonder pauzes. We hadden het over nieuwe technologie, over visuele concepten en over hoe veel van die dingen we samen hadden gezien de laatste paar maanden. We hadden het ook over mijn Fender Stratocaster die ik als nicknaam "The Hitmaker," had genoemd en mijn plexiglas Gitaarman met als nicknaam "The CHIC-ocaster," en natuurlijk over de status van onze mixen voor het volgende Daft Punk Album. Ik kan niet wachten.

 

Spelende op mijn Fender stratocaster met als nicknaam "The Hitmaker"

Mijn plexiglass Gitaarman met als nicknaam "The CHIC-ocaster"

Officieel, ik kan niet meer wachten!

Nile Daft Funk

Daft Punk animatie door @CatnipSoup