De hoofdingang van de universiteit van Drexel

Komend weekend, nog voor ik naar Engeland ga om te spelen op "The Lovebox Festival", zal ik een eredoctoraat ontvangen van "Humane Letters Degree" van de universiteit van Drexel. Dit werd een gebruikelijke traditie in de 16e eeuw bij de universiteiten van Oxford en Cambridge in Engeland.

Klik om het programma te zien

Dit doctoraat wordt vaak toegekend aan mensen die zich onderscheiden van anderen op het gebied van humaniteit - of om hen te eren in hun bijdrage tot de gemeenschap.

Ontvangers van dit doctoraat waren onder andere voormalige presidenten, auteurs, gerenommeerde wetenschappers, zakelijke leiders en prominente entertainers. Notabele ontvangers zijn onder andere Bill Clinton en George H.W. Bush, entertainer Bob Hope, CNN journalist Christiane Amanpour, filmmaker Ken Burns, actrice Meryl Streep, en de dichter en schrijver Dr. Maya Angelou. Ik ben gevleid, bescheiden en vereerd om in zo'n gezelschap te vertoeven.

Ik neem deze prijs dan ook heel serieus, maar ik heb bereikt wat ik wilde bereiken doordat ik gedreven ben, toegeweid en gedisciplineerd. Ik probeer mijn leven in perspectief te houden en er een bepaald gevoel voor humor aan te koppelen want het leven is zo onvoorspelbaar. Met dat in gedachte - lach respectvol mee met de blog van vandaag over de "Doctor Sequence" van de film "Spies Like Us".

Met vriendelijke groet, Doctor (binnenkort) Nile Rodgers.

Manchester, UK - het begin van een ongelooflijke Disco Summer of Love

Na een paar vliegtuigen en vele uren van reizen kwam ik thuis aan. Dit voorbije weekend van festivals was fantastisch!

Maar toen ik keek naar de waslijst van artiesten waar ik de komende maanden nog mee op het podium ga staan, voelde ik plots een golf van opwinding voor wat voor CHIC de grootste "Disco Summer of Love" gaat worden!

Blijf terugkomen op deze pagina want ik ben binnen een paar vluchten thuis. Geniet ondertussen van de playlist van DJ D.

Ik zit momenteel in Manchester na toch weer wat gekke toestanden te hebben meegemaakt om hier te geraken.Maar ik ben gedreven om te doen wat ik doe. Ik kan mezelf niet bedwingen, ik hou van muziek - zo veel zelfs - dat wanneer ik luister naar Grace Jone's "Slave To The Rhythm" ik vaak de tranen in de ogen krijg, omdat ik mezelf daar zo in kan vinden, spiritueel, professioneel en persoonlijk.

Ik sta op de cover van "Turks & Caicos" magazine. Velen van jullie zullen wellicht nooit gehoord hebben van dit paradijslijke eiland, maar ik ga daar vaak naartoe, om terug de dingen op een rijtje te zetten.

Het artikel is langer dan mijn blog dus ik ga het stukje per stukje doorsturen over de volgende dagen. Het zal jullie wat meer inzicht geven over hoe ik werk en leef. En nu beginnen velen van mijn vrienden en collega's het te ontdekken, mijn thuis weg van huis.

Gisteren speelden we op de "Parklife Festival" in Manchester, Engeland

Gisteren speelden we op de "Parklife Festival" in Manchester, Engeland. Het was aan het vriezen, regenachtig, en toch prachtig. We werden vergezeld door de legendarische gitarist Johnny Marr van de bekende groep "The Smiths" (en Electronic, The The en nog anderen).

Johnny en ik zijn goeie vrienden geworden. Hij heeft zijn zoon naar mij genoemd, Nile, en die Nile is ook een heel goeie gitarist, en Johnny heeft me een van zijn gesigneerde Fender Jaguar gegeven gisteren.

Ik weet niet hoe ik Manchester moet voorstellen aan mensen die er nog nooit zijn geweest, maar voor een vriezende en regenachtige stad, zijn de mensen hier warm en openhartig - en zijn ze serieuze muziekfanaten. Wanneer ik op het podium stapte om een paar foto's te laten nemen voor we aan onze set begonnen, werd ik begroet door een enorme golf van menselijkheid, allemaal klaar om te beginnen "grooven".

We speelden maar de helft van onze 2 uur durende show omdat er nog vele artiesten op de affiche stonden en we nooit onrespectvol zijn voor de andere artiesten. We zijn hier allemaal voor hetzelfde en het is het publiek dat telt. Maar na veertig minuten begon ik eigenlijk maar pas op te warmen. En wanneer we "Le Freak" begonnen, was ik klaar "To Play My A$$ Off".

Op weg naar Groot Brittannië voor een paar festivals! Geniet van de muziek.

THE PARKLIFE WEEKENDER - Zaterdag 9 juni, 2012 :: INFO
Manchester, Engeland

ROCKNESS - Zondag 10 juni 2012 :: INFO
Loch Ness, Schotland

De koningin haar diamanten jubileum concert

Bernard Edwards, mijn levenslange partner, keek even door de gordijnen naar het publiek van het uitverkochte concert in Tokyo's Budokan. "Kijk daar eens naar", zei hij tegen me net voor we op het podium gingen. "We hebben het gehaald. Ze zijn hier niet gekomen om ons te zien, ze zijn gekomen om naar onze muziek te luisteren." Dit zou mijn laatste optreden met hem worden. Na die show ging hij terug naar zijn hotelkamer en stierf op de sofa. Zijn woorden waren profetisch correct. We hadden gedaan wat we moesten doen.

Onze droom was nooit om een ster te worden, onze droom was dat onze muziek beluisterd werd. Dat is elke componist zijn droom. Overal waar ik kom op deze planeet, kan ik onopvallend zien dat de wereld luistert naar mijn muziek. En als ik op het podium sta en zeg "one, Two, Awww," dan reageert het publiek instinctief "Freak Out!" Ze kennen mij niet, maar kennen het nummer.

De compositie van "We Are Family" dat we schreven voor de groep Sister Sledge, is een deel geweest van elke Amerikaanse president zijn campagne en op vele overwinningsfeestjes sinds de jaren 80. President Nelson Mandela kent het nummer en gisteren zag ik ook de Britse koninklijke familie er op mee gaan. Dat alleen al zou geweldig cool moeten zijn, maar wat echt enorm cool is, is dat je kan zeggen: "Ze kennen het nummer".

Na mijn late workout training had ik een korte vergadering

Gisteren had ik heel de nacht doorgewerkt en heb ik later op de dag maar pas mijn oefeningen kunnen doen. Dit gaf me de zeldzame kans om eens met de buren te praten. Niet alleen de mensen - de dieren ook. Ik hou van alle levende dingen en we delen deze aardbol tesamen. Ik heb een andere kijk op de cirkel van leven en dood sinds ik kanker kreeg.

Zonder te veel over schoolwetenschappen uit te weiden en de microscopische veranderingen op aarde in zijn natuurlijk overvloed. Wat "Wij" het atomische gewicht noemden heet nu relatieve atomaire massa - de aarde wordt vaak omschreven als een gesloten eco systeem omdat vrijwel niets "natuurlijk" kan ontsnappen noch binnenkomt. Algemeen kan je wel stellen:"wat er gebeurt op aarde, blijft op aarde". Onze planeet voedt de organismen die het bewoont.

Hier zijn wat foto's van mij die een beetje de "cirkel van het leven rondom mij" vastleggen.

Mijn eerste maaltijd na de operatie - ik had een grote angst voor het onbekende en startte met mijn blog enkele dagen later

Oorspronkelijk begon ik deze blog door de angst van het onbekende. In de loop van het schrijven van meer dan 480 blogs heb ik meer verhalen gehoord van dood en ziekte dan dat ik ooit had kunnen voorstellen. Het meeste overkwam me zelf en het heeft me geïnspireerd om het leven te leven met volle teugen.

Twee dagen geleden ging ik naar mijn huisarts en mijn bloedtest resultaten kwamen terug als perfect. Ik vroeg "is er iets wat ik kan doen om te verbeteren?" - men zei me "Neen, de uitslag kan niet beter zijn." Maar dat is net wat ze me exact19 maanden geleden ook verteld hadden, een paar dagen vóór een andere dokter me informeerde dat ik een heel aggresieve kanker had. Maar nu maak ik me maar om de 90 dagen zorgen over kanker - wanneer ik op controle moet om te zien of de kanker weer mijn lichaam binnenvalt.

Mijn nieuwe focus ligt in het zo lang mogelijk behouden en verbeteren van de kwaliteit van mijn leven. Ik voel me prima maar ik kan mijn vorm nog verbeteren - dus ben ik vandaag gestart met een langere workout routine. Deze nieuwe routine vraagt meer tijd en het kan zijn dat ik daardoor geen nieuwe blog kan schrijven elke ochtend om 4:50.

Als jullie dus geen blog zien verschijnen om 4:50, maak je dan geen zorgen - Ik ben OK, Ik ben gewoon aan mijn workout bezig! Mijn blog zal ik dan op een later tijdstip schrijven. Check maar doorheen de dag. Ik deed deze routine niet echt meer voor een lange tijd, maar ik weet dat dit nu iets is wat ik moet doen. Iets wat ik moet proberen voor ik sterf.

Een van de mooiste mensen, van binnen en van buiten – denk er maar eens over na, in Curaçao is dit lief meisje een hulpje op het podium, auch!

Een paar weken geleden waren we in Curaçao, en de shows en het publiek waren zo fantastisch dat we niet wilden dat het eindigde. Ze hebben daar een van de mooiste mensen, zowel van binnen als van buiten.

Terwijl we “Le Freak” aan het spelen waren, zag ik een select groepje mensen die temidden van het dertigduizend tellend publiek een gesynchroniseerde dans aan het uitvoeren waren. Ik was zo onder de indruk dat ik de security ervoor liet zorgen dat ze bij de finale bij “Good Times” mee op het podium mochten.

Op het einde waren er zo veel mensen aan het feestvieren, dat het podium bijna ging instorten.