CHIC is geen cover band. Ik speelde altijd mee op de originele versies van de nummers die wij spelen op onze concerten.

CHIC is geen cover band. Als je kijkt naar de credits van elk origineel album waarvan wij een nummer spelen, dan ga je zien dat er telkens iemand van de CHIC organisatie bij betrokken was. De reden waarom ik mijn band gebruik om opnames te doen - of ik een band vervoeg waarvan ik producent ben - is dat het een bepaalde kameraadschap creeërt dat voelbaar is in het productieproces. We werken allemaal samen aan 1 ding .

Ik heb me steeds omringd door goede muzikanten en ik hou ervan om ook voor hen iets te doen. Bekijk maar eens even mijn drummer Ralph Rolle die speelt op David Bowie's grootste hit "Let's Dance". Trouwens, op Bowie's album, zijn haast alle muzikanten van CHIC betrokken.

Ontmoeting met uber-producer / componist Giorgio Moroder op de IMS was spannend voor me

De voorbije week bracht ik door op Ibiza bij de "International Music Summit" - en het was een van de spannendste weken van mijn leven. De IMS is een conferentie speciaal voor dansmuziek professionelen. Vanaf het moment dat ik mijn eerste dansplaat componeerde, is mijn leven één grote prachtige positieve artistieke boog geworden. Dat betekend niet dat het een makkelijke reis is geweest - Ik heb in feite vele verschillende tragedies meegemaakt ook, maar dat is nu eenmaal het leven en geen enkel leven is een rechte lijn naar geluk.

De rol die muziek in mijn leven speelt geeft vooral veel voldoening. Ik keek nooit naar iets als zijnde een gewone andere job. Op elke dag kan een opname sessie uitgroeien tot iets zoals bij Adam Lambert's "Shady" is gebeurd. Het is een nummer van het nieuwe album "Trespassing", dat van bij de start op nummer 1 kwam op de Amerikaanse Billboard Chart. Een muziek conferentie als IMS kan op die manier even levensveranderend zijn!

Wanneer ik gisteravond thuis kwam, was de nieuwste tweet over het onderstaand artikel in de Guardian. Ik vond het zeer interessant. Mensen die mijn memoires "Le Freak" niet gelezen hebben, kunnen niet weten hoe het eraan toe gaat wanneer je op een festival speelt, met een Heineken biertje in een bekertje, kwam ik uit mijn schelp.

Dit is de eerste keer ooit dat ik een copy in mijn blog zet, maar dit jaar spelen we op meer festivals dan dat we deden wanneer Nard en ik de CHIC Organization startte. IK HOU ERVAN OM OP FESTIVALS TE SPELEN!

Q&A: Nile Rodgers van CHIC
De disco legende in zijn hippy kindertijd, CHIC's eerste festival en spelen met Johnny Marr in Manchester

Louis Pattison
De Guardian, Vrijdag 25 Mei 2012

Wat zijn je plannen voor deze zomer met Chic optredens?

We hebben onze set een beetje veranderd. We hebben een medley toegevoegd van Duran Duran's "Wild boys" en INXS hun "Original Sin", beide nummers die ik gemaakt heb in de jaren 80.

Dus, het gaat een set worden met veel hits?

Altijd al geweest! Bij onze tweede tour in 1979, hadden we vijf top 10 singles, plus de Sister Sledge dingen. We doen een beetje jazzy stuff, maar het is moeilijk om dat in te passen want er is een groot verschil soms tussen wat we graag spelen en wat het publiek graag wil horen.

Kun je het eerste festival van Chic nog herinneren? Dat moet toch een immens verschil zijn geweest met de nachtclubs in New York?

Dat herinner ik me nog heel goed. Het was nog maar onze tweede show. De eerste was in een club Casanova genoemd in Atlantic City, en de volgende show was in Oakland staion, voor 70.000 mensen. Ik had plankenkoorts. Dat was de eerste keer dat ik bier dronk voor een show.

En, hielp het?

Het was fantastisch. Ik ging verder met nog wat meer biertjes te drinken!

Dus je speelt graag op festivals?

Waar wij van houden is de interactiviteit. Er staat niets tegenover spelen voor een gigantisch publiek wanneer iedereen op dezelfde golflengte zit. Ik denk dat Amerikanen een beetje de festival mentaliteit zijn verloren. Vanaf de moment dat het concert gedaan is, gaan we weer in het verkeer. Buiten America, willen de mensen nog steeds picnikken, wat buiten zijn. En dat ben ik. Ik groeide op als hippy. Ik leefde buiten. Ik was dakloos voor een tijdje. Ik heb er altijd van gehouden om in een "crowd" te vertoeven, "vibing".

Vorig jaar, speelde je in Manchester's Warehouse Project...

Man, dat was geweldig. Magisch. Mensen waren aan het crowdsurfen, wat we normaal gezien niet zien op Chic shows. Ik kon niet geloven hoeveel mooie meisjes er waren in Manchester. We deden wat nummers dat wat donker getint was, want de zaal was ook heel duister, ondergrondse "vibes". Dus we speelden een nummer getiteld "Soup for One", en het publiek zong het mee. Ongelooflijk! Dan kwam Johnny Marr op het podium om met ons "Le Freak" te spelen, en we braken het kot af. Weet je dat hij zijn zoon naar mij genoemd heeft? Nile Marr, hij is ook een gitarist. Hij zei me dit juist voor we op het podium gingen, ik kon het niet geloven.

Zijn er ook festivals in Groot-Brittannië waar je naar uitkijkt?

Eentje dat er uitsteekt is Rock Ness. Loch Ness is een gekend fabeltje hier in Amerika.

En je komt terug naar Manchester voor The Parklife Weekender – Enige kans dat je terug met Johnny speelt?

Ik zou dat graag hebben ja. In feite, sprak ik gisteren nog met Johnny, want ik wil een van zijn gitaren. Misschien kan hij ze komen brengen op Parklife zodat we samen kunnen jammen. Weet je wat? Ik ga hem straks eens bellen.

Chic speelt op Lovebox, Rock Ness, Vintage Festival, The Parklife Weekender, Camp Bestival en The Magic Loungeabout

Lees het origineel artikel hier:
http://www.guardian.co.uk/music/2012/may/26/nile-rodgers-chic-festivals-guide-2012?INTCMP=SRCH

Ik ga naar huis na een weekje Ibiza. Meer over deze reis in de blog van morgen, maar ondertussen wil ik Adam Lambert feliciteren voor zijn eerste plaats in de Billboard Album Chart.

Ik heb mee gespeeld op "Shady" en we hadden veel plezier om dit te doen. Hieronder zet ik wat video's van onze sessies samen.

Ik wens dat er nog veel eerste plaatsen mogen volgen... Gefeliciteerd Adam Lambert!

De goede “vibes” in Ibiza zijn geweldig

De goede “vibes” in Ibiza zijn geweldig. Ik voel mij zo goed dat het eigenlijk illegaal zou moeten zijn – en ik nam geen drugs – hoewel ik net Pulp Fiction heb gezien. De openingsscene van de film begint met “Jungle Boogie” van Kool & the Gang en ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd. De telefoon ging en het was Robert “Kool” Bell aan de lijn. We hadden een slechte verbinding en ik kon niet verstaan wat hij aan het zeggen was maar ik ben zeker dat hij zal terug bellen.

Onnodig te zeggen, maar wat ik ook deed, doorheen de hele dag interviews bleven er Kool & the Gang liedjes door mijn hoofd spoken. De journalisten stelden me allemaal vragen over mijn werk – en hoewel ik over elk nummer kon meespreken waarover ze een vraag hadden, bleven er “Kool” liedjes door mijn hoofd klinken "Jungle Boogie," "Hollywood Swinging," "Celebrate," "Who's Gonna Take the Weight," "Get Down on It," "Ooh La, La, La (Let's Go Dancin')" "Funky Stuff," "Open Sesame," "Ladies' Night," en "Spirit of the Boogie". Terwijl ik dit schrijf ben ik aan het zingen, "Feel the Spirit, of the Boogie Band, It's the Baddest Little Boogie in the Land."

Diplo en ik op de "F*** me I'm famous" pre-Party

Gisterenavond nam ik deel aan de "F*** me I'm famous" pre-Party in Dalt Vila op Ibiza. Het was grandioos. Het betrof een live optreden van Goldfish en de DJ's David Guetta, Paul Oakenfold, Diplo en Minx.

Wanneer ik mijn memoires begon te schrijven voor mijn boek "Le Freak", zei mijn schrijfcoach als een van de eerste dingen: "Laat zien, vertel niet". Dus zal ik wat foto's laten zien van het feestje genoemd "F*** Me I'm Famous".

Wanneer ik thuis kwam nam ik een foto en viel het me op hoeveel palmbomen er achter me stonden.

"Runnin runnin and runnin running" was het liedje dat in mijn hoofd zat terwijl ik mijn ochtendwandeling ging maken. Natuurlijk is dat de intro van het Black Eyed Peas nummer "Let's Get It Started", en ik deed dat - opstarten bedoel ik. Het is grappig, ook al ben ik aan het andere eind van de wereld, er zijn zo veel overeenkomsten met mijn dagelijkse routine thuis. Wanneer ik wakker word en uit mijn slaapkamerraam kijk, zie ik boten - ook al zijn een paar boten wat groter, het is niet zo verschillend.

Hier loop ik langs een jachthaven, thuis loop ik langs een jachthaven. Er zijn veel vriendelijke mensen hier - maar ze zijn wel schaarser gekleed dan thuis. Diegene die dan niet schaars gekleed zijn - zijn dan meer modieus gekleed dan thuis.

Hoedanook, waar ik ook ben, er is altijd een interne DJ die liedjes in mijn hoofd afspeeld om mijn wandelritme te bepalen. Ik draag nooit een muziekspeler bij mij want ik heb dat niet nodig. Eerlijk gezegd kan ik de muziek in mijn hoofd gewoonweg niet stoppen. Wanneer ik naar iets kijk, is het altijd begeleid met een lied dat opgeslagen is in mijn hoofd, of eentje dat ik gewoon ter plaatse uitschrijf. De wandeling vandaag was kort, alsook mijn interne DJ-afspeellijst: "Let's Get It Started" van de Black Eyed Peas, "Walk This Way" van Run DMC, "Run On" van Moby, "Sailing" van Christopher Cross, en "Spring Affair" van Donna Summer.

Ik denk de laatste tijd nogal veel aan Donna en 'k heb ook liggen denken aan Giorgio Moroder, de persoon die verantwoordelijk is voor mijn gitaar-aanpak in CHIC's "I want your love" - maar dat is een ander verhaal.

Wanneer ik thuis kwam nam ik een foto en viel het me op hoeveel palmbomen er achter me stonden. Ok, er zijn wat verschillen tussen hier en thuis.

Many people tell me to slow down but it's the love of the job that keeps me going!

Vele mensen zeggen me om het kalmer aan te doen, maar het is de liefde voor mijn werk dat me gaande houdt! Vele mensen zeggen me om het kalmer aan te doen. Ik weet dat ze dit doen uit bezorgdheid - en na mijn ziekenhuisbezoek voorbije zaterdag, vroegen ze me zelfs om niet de lange reis naar Ibiza, Spanje te nemen. Wel, laat me het jullie proberen uitleggen. Wat mij gaande houdt is gewoon mijn job kunnen doen. Als een muziekmaker, hou ik rekening met het publiek vóór ik rekening hou met mezelf. Dit is hoe ik ben. Ik verklaar even hoe dit gedrag zich ontwikkeld heeft in mij herinneringen. Ik werkte op een privé luchthaven samen met old-school entertainers en ik zag ze enorm hard werken onder de meest waanzinnige omstandigheden.

Begrijp me niet verkeerd, ik waardeer meer dan normaal de bezorgdheid en ik wil helemaal niet dat jullie dit veranderen omdat hetgeen gezegd wordt misschien wel waar is - en op een dag zal ik jullie wellicht gelijk moeten geven. Maar ik weet dat ik niet roekeloos ben. Als ik weet dat ik niet in staat ben een taak te volbrengen, probeer ik het niet, maar als ik voel dat er nog maar een kleine kans is op slagen, dan doe ik mijn job. Niets te maren. Zaterdag was ik heel ziek, maar ik ging naar het ziekenhuis, rustte, en de volgende dag voelde ik me klaar voor de job.

Nu ben ik in Ibiza. Had ik hier niet naartoe gekomen dan had ik geen twee uurtjes kunnen slapen op het vliegtuig. Had ik niet mijn goede vriend Chris Cornell tegen gekomen, waarvan ik te horen kreeg dat ook hij gaat optreden op het Montreux Jazz Festival dit jaar en hij graag met ons wil zingen. Mega! En ik had ook niet aanwezig kunnen zijn op het "Ibiza International Music Summit", waar ik kan weggeven wat ik geleerd heb net zoals die old-school entertainers toen deden.

Ik verwacht niet dat iedereen mijn muziek graag hoort - maar ik wil wel dat iedereen verwacht dat ik het graag hoor. Ik hou van de gave van muziek en ik wil dat behouden voor de rest van mijn leven. Er is mij geleerd dat de enige manier om iets te kunnen houden, is om het weg te geven.

Ibiza Wonderland

Na een korte stop in Madrid (Spanje) ben ik nu op weg naar Ibiza. Morgen meer vanuit Ibiza Wonderland.

Een droevige zaterdag nacht in het ziekenhuis.

Gisteren bleef ik in bed na een eerder droevige nacht ervoor in het ziekenhuis. Ik heb simpelweg genoten van een nieuwe dag van leven. Ik keek naar de recente optredens die we gedaan hadden en dacht dat deze zondag rustig zou verlopen. Maar dan kreeg ik een telefoontje met het nieuws dat Robin Gibb van de Bee Gees gestorven was en een journalist wou wat eerste indrukken van mij noteren. Ik heb respectvol geweigerd want de laatste keer dat ik met Robin had gesproken was wanneer we in een live BBC programma zaten over de dood van Michael Jackson. Ik was niet in de juiste gemoedstoestand om over de dood te praten na wat ik had meegemaakt de nacht ervoor.

Robin's heengaan kwam niet aan als een schok, omdat hij al een hele tijd ernstig ziek was. We hebben nooit samen gewerkt maar hadden enorm veel respect voor elkaar sinds de dag dat we elkaar ontmoet hadden in 1978 op een awards ceremonie voor liedjesschrijvers. (Sorry dat ik me niet meer kan herinneren voor welke organisatie dit was).

Mijn partner, Bernard Edwards en ik hebben een overvloed van prijzen gewonnen voor "Dance, Dance, Dance," "Everybody Dance," "Le Freak," "I Want Your Love," "He's The Greatest Dancer," en "We Are Family". De Bee Gees waren in de kleedkamer met ons tijdens de pauze maar realiseerden zich niet wie wij waren. Wij hebben stiekem geluisterd naar hun gesprekken. Op een bepaald moment zei Robin : "Hoe kunnen die jongens zo veel hits schrijven in één jaar?"

Voor de grap heb ik Robin hieraan herinnerd wanneer we even buiten de camera waren wanneer we in dat live BBC programma over Michael Jackson's dood spraken.