Songwriters Hall of Fame - Master Sessions in New York University met Nile Rodgers

Op 10 april 2012, NYU Steinhardt songwriter-in-residence, Phil Galdston, nam toen een interview van me af in het Frederick Loewe Theater voor een "Songwriter's Hall Of Fame" event. We spraken over vele verschillende aspecten van het schrijven van songs. Phil is een eerste klasse song schrijver met een lange lijst van hits op zijn naam. Wij hebben nog samen geschreven en zijn momenteel met een nieuw project begonnen.

Hier is het volledige interview. Sorry dat ik geen ondertitels kan voorzien voor alle talen. De blog wordt ook steeds vertaald - maar ook al versta je geen Engels, je kan tenminste zien hoeveel plezier ik had op deze "Songwriter's Master Class".

 

 

Daft Art's Paul Hahn en ik in Michael Jordan's restaurant (genomen door een kerel in de bar)

De voorbije dagen had ik vele vergaderingen om de rest van het jaar in te plannen, het eerste deel van het jaar was eigenlijk al geweldig geweest. Juist op het moment dat ik dacht niet enthousiaster te kunnen zijn dan dat ik al was, kreeg ik telefoon van Daft Art's Paul Hahn. Hij was net als ik in New York - we regelden het om buiten onze drukke planning toch elkaar te ontmoeten. We spraken af aan de bar van Michael Jordan's restaurant in Grand Central Terminal. We spraken over zo veel mogelijk dingen dat we in onze kleine vergadering konden steken.

Opeens herinnerde ik me dat ik nog wat telefoontjes moest doen want ik was eigenlijk al te laat voor mijn volgende vergadering want mijn andere waren steeds uitgelopen. Paul vond mijn penibele situatie best wel grappig. Van zodra ik mijn telefoongesprek had beëindigd vergaderden we verder zonder pauzes. We hadden het over nieuwe technologie, over visuele concepten en over hoe veel van die dingen we samen hadden gezien de laatste paar maanden. We hadden het ook over mijn Fender Stratocaster die ik als nicknaam "The Hitmaker," had genoemd en mijn plexiglas Gitaarman met als nicknaam "The CHIC-ocaster," en natuurlijk over de status van onze mixen voor het volgende Daft Punk Album. Ik kan niet wachten.

 

Spelende op mijn Fender stratocaster met als nicknaam "The Hitmaker"

Mijn plexiglass Gitaarman met als nicknaam "The CHIC-ocaster"

Officieel, ik kan niet meer wachten!

Nile Daft Funk

Daft Punk animatie door @CatnipSoup

 

Vandaag zat ik in de TV show Unsung.

Vandaag zat ik in de TV show Unsung. Het is een uitzonderlijk muziek programma en ik had er al verschillende afleveringen van gezien op YouTube. Tijdens een van de pauzes tussen de opnames door, keek ik mijn mail na en las er een die mij enorm veel plezier deed. Het was van Luci Martin, vanaf de tweede reincarnatie van de CHIC organisatie was zij erbij (van "C'est CHIC" tot "Believer"). Ze sprak over de tijd dat we zo veel plezier hadden, de echte liefde die we voor elkaar hadden en hoe die liefde nooit zal verdwijnen. Ze had dat niet moeten zeggen want ik heb dat altijd geweten, maar het was leuk om te lezen. Ik heb een diepe oneindige liefde voor elke CHIC alumni.

Mijn beste Lulu, jouw email had een perfecte timing. Het pepte me nog meer op dat een Starbucks Double Espresso Macchiato. Ik rende terug naar de kelder waar de camera crew zich had opgesteld en beëindigde een vier uur durend interview over de geschiedenis van disco met een enorme helderheid en "goesting" en een brede glimlach op mijn gezicht.

Ik ben dankbaar voor een leven waarin ik kan samenwerken met ongelooflijk getalenteerde mensen, tot op de dag van vandaag.

 

De volledige vroegere CHIC Organisatie op een diner in San Remo. Karen Milne (violiste) vooraan links, en Luci Martin met de wijnfles

C'est CHIC album hoes

CHIC album hoes Believer

De twee camera's die de opnames deden van het vier uur durend interview in "Unsung"

Ik ben dankbaar voor een leven waarin ik kan samenwerken met ongelooflijk getalenteerde mensen, tot op de dag van vandaag

 

Een t-shirt dat ik kreeg van een fan in Ierland na een van de shows

Wanneer ik klaar was met het laatste optreden restte er mij nog 1 uur om in te pakken. Daarna heb ik een dag en een nacht gereisd om dan eindelijk thuis aan te komen en te kunnen gaan slapen in mijn eigen bed. De show was op Liss Ard, Cork Ierland. Het was vlakbij Skibbereen en het was niet direct zo gemakkelijk om er te geraken noch om weg te komen.

Wanneer ik thuis kwam het ik mijn email gecheckt. Het allereerste bericht dat ik zag was een clipje van iemand die dit had opgenomen tijdens een signeer sessie in Belfast, Ierland, een paar dagen geleden.

Het clipje start in het midden van het interview waar ik wat antwoorden geef op de vraag hoe het was om samen te werken met Stevie Ray Vaughan en het ging verder met het verhaal rond het liedje "Let's Dance" van David Bowie. Het was het eerste liedje dat Stevie Ray hoorde van wat toen het nieuwe album van Bowie ging worden.

 

Ierse fans wachtend voor handtekeningen

Op straat met de fans in Skibbereen

Mensen vanop onze laatste show Liss Ard

Sommigen van het Liss Ard publiek

Na onze laatste show had ik maar net 1 uur om in te pakken

 

Air Lingus FL #883 - Malaga naar Cork

De laatste stop deze week is Cork, Ierland voor het Liss Ard Festival. Onderweg - Malaga, Spanje naar Cork, Ierland

 

 

Tot hiertoe heb ik nog maar 1 optreden in de republiek Ierland

Tot hiertoe heb ik nog maar 1 keer opgetreden in de republiek Ierland, alsook in Galway, Cork, Dublin en onze eerste optreden op de Electric Picnic. Ze waren allemaal fantastisch. Ik kijk er zo naar uit om hier terug te komen spelen voor de Button Factory in Dublin, maar we gaan ook in het noorden van Ierland voor de eerste keer optreden. We hebben een grote groep van Belfast dat steeds naar de shows van CHIC in Engeland komen kijken. Ik heb eens een presentatie gegeven in Belfast voor "Music Week" dat de kickoff was van de MTV Awards, maar er gaat niets boven het speciale gevoel dat ik heb met het publiek wanneer ik mijn songs speel.

Onze setlist zal altijd wel de muziek omvatten dat mijn groep CHIC heeft gemaakt, maar ook een hoop nummers dat ik geschreven en geproduced heb voor anderen: David Bowie, Sister Sledge, INXS, Madonna, Diana Ross, Sheila en B Devotion ("He's a Spacer"), en misschien nog een paar andere afhankelijk van de sfeer in het publiek.

Ik denk dat Belfast even adembenemend gaat zijn als de Ierse Republiek. De kracht van muziek overstijgt de economie en de politiek. Toen ik jong was spaarde ik al mijn centjes om de muziek te horen dat me iets deed want die ervaring verrijkte mijn geest. Het enige doel van muziek is om ons hart, voeten en kont te laten bewegen.

Wanneer we op het grootste eiland van Europa komen, is het zoals het heet FREAKOUT!

 

De GALWAY SHOW was perfect!

Don Harris en Bill Holloman in perfecte sync in Galway

We nodigen altijd het publiek uit om op het podium te komen op het einde

Ierse fans die op gang komen

Ik krijg een kus, in alle extase. Het Ierse publiek is FANTASTISCH! We hebben dingen gespeeld dat we nog niet eerder hadden gespeeld.

Backstage met drie Ierse zussen. Ik hou van zwart haar met blauwe ogen

Jerry Barnes die moordend uitpakt in "We Are Family" -Kim, Nile, & Folami op de achtergrond

Wanneer we op het grootste eiland van Europa komen, is het zoals het heet FREAKOUT!

 

American Airlines FL #210 - JFK > MAN

Volgende stop is Yorkshire, Engeland (via Manchester) voor de Magic Loungeabout! De Camp Bestival, Belfast, Dublin en nog meer. Het is terug naar Europa!

 

 

Smilow kanker ziekenhuis in Yale New Haven

Een paar uur na het sturen van deze post ben ik op weg naar weer een nieuwe kanker specialist - een die ook neuroloog is omdat het duidelijk is dat ik nog wat zenuwschade heb door de therapie. Wanneer ik er voor het eerst over sprak was tijdens een concert met Earth, Wind, and Fire toen een spier in mijn rechterhand het plots begaf. Mijn kracht is verbeterd, maar nooit volledig hersteld - aan de andere kant leed ik al jaren aan een plaatselijke neuropathie in mijn linker hiel, maar na de kanker therapie is dat volledig geheeld (om niet te zeggen gehield)

Het menselijk lichaam is toch geweldig, schoon, en ingewikkeld. Morgen, speel ik een concert in NYC in het Lincoln Center, onmiddellijk daarna vlieg ik terug naar Ierland om een paar concerten te spelen, daarna weer naar Engeland gevolgd door een show in Monaco, en dit alles in een paar weken.

Ik klaag niet. Ik heb de beste job van de wereld. Ik kan spelen en optrekken met de coolste mensen op aarde. Kijk naar al die gelukkige gezichten in deze post. Geloof me: zo gelukkig als de fans zijn - ben ik twee keer zo gelukkig om daar de muziek te spelen waar ik toch zo van hou.

En jullie hebben mijn woord, dat ik zal blijven 'funken' tot de dag dat ik sterf.

 

We spelen een CHIC concert in NYC in Lincoln Center voor podiumkunsten

Ik vlieg terug naar Ierland om daar een paar concerten te spelen

Blije gezichten

Nog meer blije gezichten

Gelukkige mensen in Frankrijk

Een gelukkige vrouw in Juan-les-Pins

Blije zussen

Geloof me: zo gelukkig als de fans zijn - ben ik twee keer zo gelukkig om daar de muziek te spelen waar ik toch zo van hou.

 

Delta Airlines FL #8396 - Nice > Parijs

Delta Airlines FL #185 - Parijs > NYC

Vandaag, ga ik even terug over het grote meer voor een show in New York en dan is het terug naar Europa voor ons! Mijn vluchten vandaag zijn Nice > Parijs > NYC.

 

 

Aangekomen in Montreux Jazz Festival om de laatste dingen te regelen voor Freakout! Montreux

Freakout! Montreux was een show die ik organiseerde op het 2012 Montreux Jazz Festival. Het begon 's avonds op 13 juli en eindigde in de vroege ochtend van 14 juli. Er kwamen enorm veel multi getalenteerde gasten optreden dat het muzikale niveau naar een onwaarschijnlijke hoogte optilde.

Over de komende dagen zal ik wat lage resolutie video's zetten op mijn blog om je een idee te geven hoe het was op een van mijn mooiste dagen van mijn leven. Het duurde maanden om alles voor te bereiden maar de 'vibe' was zo onvoorstelbaar dat ik al aan het werken ben voor de show van volgend jaar.

Velen van jullie weten al dat ik 20 maanden geleden een agressieve kanker had en het is sindsdien niet makkelijk geweest. Maar ik blijf gewoon ondertussen plannen naar mijn volgende optredens - want de dood heeft zijn eigen planning.

 

Mark Ronson zei dat het zijn droom was om met Alison Moyet, Johnny Marr en CHIC het nummer "Stop Me" te zingen - Hij zei dat Johnny en ik zijn twee favoriete gitaristen zijn - Hier is een klein fragmentje ervan

Na maanden van plannen zag ik dat mijn visie waarheid werd

Het Freakout! Montreux plan betrof legendes als Dimitri from Paris & Ultra Naté

Het team werktte zoals een goed geöliede machine - Ultra Naté gaf alles terwijl ik in de hemel was

De A-Team Sooze, Claude, & Tess

Elk detail was voorbereid

We hebben zelfs het fruit aangepakt

Even de laatste details overlopen met Scarlett Etienne die het toetsenbord bediende, zong en DJ was tijdens de opening

De enige echte Martha Wash sound checking

Ik en de Franse disco legende Marc Cerrone die tijdens de soundcheck aan het lachen waren

La Roux's Elly Jackson "In For The Kill"

Ik met Tavares op het openingsnummer even te overlopen

Felix da Housecat die me garandeerd dat alles in orde komt

En Grace en haar zoon Paulo waren er ook!

Het hele team WERKTE HARD om deze avond perfect te maken