Freak, Freak, Freak, Freak, Freak, FREAKOUT FRANKFURT STYLE!

We hebben net een prachtige trip gehad naar Frankfurt voor een optreden op het Hewlet Packard Discovery event. Ik geloof dat de volgende foto's goed weergeven welke set we daar gespeeld hebben. We hebben een show van 2 uur gegeven met vele van mijn grootste hits. Ik blijf vaker in aanraking komen met de dood, en mijn moment zal ooit komen, misschien wel op het podium, maar ik heb iets ontdekt - soms voel ik me de gelukkigste mens op de wereld. Muziek zet leven en dood in perspectief.

"Good Times" - CHIC: Live in Budokan

Ik heb de laatste tijd veel gespeeld met mijn demos van de jaren 80 en het was uitermate leuk om met mijn oude vrienden te jammen. Ik hou ervan om gitaar te spelen en zou dat elke dag kunnen doen voor de rest van mijn leven.

Terwijl ik een lunch break had keek ik wat op de laatste twitter berichten en zag dat iemand "Good Times," had gepost met de melding CHIC: Live in Budokan. Ik vond dat geweldig. Net zoals ik graag met mijn oude demos meespeel, zou ik naar deze video voor een eeuwigheid kunnen blijven kijken omdat ik altijd iets nieuws er in zie.

Vandaag, zag ik mijn optreden van een heel ander perspectief. Terwijl ik aan het kijken was zei ik tegen mezelf: "hier is het de laatste keer dat ik "good times" met Bernard Edwards speelde." Hij speelde briljant, ook was zijn lichaam, geest en gedachten in een transitie bezig. Een paar uur na dit nummer zou hij officieel dood verklaard worden.

De voorbije paar dagen heb ik gewerkt aan een track dat ik teruggevonden had op één van mijn demo's wat indertijd mijn eerste solo album ging worden in de jaren 80

De voorbije paar dagen heb ik gewerkt aan een track dat ik teruggevonden had op één van mijn demo's wat indertijd mijn eerste solo album ging worden in de jaren 80. Het zijn ook een paar Ideeën die ik speelde voor Bowie wanneer we onze eerste vergaderingen hadden omtrent het "let's dance" album. Twee dagen geleden droomde ik dat ik aan het spelen was met Bernard Edwards en Tony Thompson, mijn ex-CHIC leden die beiden al een hele tijd geleden zijn gestorven. Ik realiseerde me dat mijn droom kon uitkomen door mee te spelen met die oude demo's. Ik stond zelf ook op die demo's, dus ik speelde nu zelf mee met mijn eigen! Het klonk geweldig!

Ik ga ook naar Japan binnenkort, wat mij ook altijd aan Bernard Edwards doet denken, hij overleed daar na ons laatste concert samen. Misschien had ik daardoor deze muzikale droom? Vandaag luisterde ik naar wat ik toen speelde en het klonk samen met mijn originele gitaar fantastisch. De gitaar die ik nu gebruikte was een die ik van Johnny Marr (The Smiths) had gekregen, omdat mijn Fender Stratocoaster (de hitmaker) aan herstel toe is. Vandaag kreeg ik nog een telefoontje van Johnny. Ik had nog geen idee dat hij in New York was of dat ik vandaag op zijn gesigneerde gitaar zou spelen. Ik geloof niet in Voodoo, maar...

Vandaag kwam ik thuis van Vegas en ging direct mijn rijbewijs halen na 3 maanden proberen.

Wanneer ik thuiskwam van Las Vegas waar ik Thanksgiving had gevierd met mijn familie, wist ik dat er iets ongewoons ging gebeuren. Mijn rijbewijs is vernieuwd en geverifieerd. Als je mijn vorige 2 blogs hebt gelezen zal je wel weten waarom dat iets zo simpel, nogal "ongewoon" kan worden.

Sta me toe het uit te leggen: op 6 september 2012 ging ik mijn oude rijbewijs inruilen voor een nieuw dat ging vervallen op 19 september. Ze gaven me een nieuwe maar vertelden me erbij dat deze niet meer goed was als federale identificatie. Het komt er op neer dat ik dan een paspoort moet hebben voor inlandse vluchten en een hogere controle zou krijgen op de luchthaven. Dit vertaald zich dan in meer vertragingen en mogelijk gemiste vluchten in mijn actieve reisleven. Zonder het hele verhaal opnieuw te herleven, vertel ik je nu alleen wat ik heb moeten doen om dat gouden sterretje in de rechterbovenhoek te krijgen, waarmee de ambtenaren weten dat ik geverifieerd ben.

De voorbije drie maanden heb ik minstens 20 telefoontjes gedaan en uren aan gesprekken. Ik heb 4 keer de diensten bezocht die zich over zo'n dingen buigen in Westport, Connecticut, de sociale veiligheidsdienst in Bridgeport, Connecticut 2 keer en het departement van "vital records" in New York 1 keer, maar heb dan twee weken moeten wachten tot dit terug open ging na de orkaan Sandy, want het was gelegen in het deel van New York dat overstroomd was en zonder stroom was gevallen.

De staat waar ik verblijf had beslist deze wet al toe te passen jaren vòòr het een nationale wet werd, zijnde 1 december 2017. Mijn leven heeft geen gebrek aan ironie. Kijk maar naar de datum wanneer mijn nieuw rijbewijs vervalt, een kleine tien maanden nadat de wet in voege treedt. Op dat punt ga ik opnieuw een stom rijbewijs moeten halen.

Mijn memoir, "Le Freak"

Als je mijn biografie 'Le Freak' gelezen hebt, dan herinner je je wel dat mijn grootvader naar Georgia gevlucht was doordat hij een blanke man had geslagen toen hij die betrapte op het verkrachten van zijn zus. Toen hij in New Jersey aankwam, zag hij een reclame bord van Goodman's Egg Noodle net buiten de Holland tunnel en nam zelf die naam aan zodat mensen hem zouden bezien als een "goede man". In die tijd had hij nog geen idee wie de joden waren en dat "goodman" (goede man) vooral een Joodse naam was.

In New York City waren veel overeenkomsten tussen de Joodse en zwarte gemeenschappen, vooral door het vele samenwerken in de kledingindustrie. Mijn stiefvader Bobby was Joods, werkte in de kledingindustrie, en was de beste vriend van mijn moeder's vrienden alsook mijn biologische vader, Nile Rodgers. Bobby zijn achternaam was Glanzrock en die van mijn moeder Goodman.

Rond haar dertiende verjaardag had mijn moeder verkering met Nile, en ze werd zwanger. De School zette haar onder druk om de baby bij geboorte voor adoptie aan te geven. Ik werd dus aan de staat gegeven en kreeg de naam Baby Boy Goodman. (klinkt wat als een gitarist). Binnen een paar maanden, kwam bij mijn moeder het moederinstinct naar boven, ze vroeg me terug bij haar, en gaf me de naam van mijn biologische vader Nile Rodgers.

Op 6 september 2012, ging ik mijn rijbewijs vernieuwen en dat was het begin van een nachtmerrie.

(Wordt vervolgd...)

Montreux Jazz CEO Claude Nobs was ook op mijn eerste Europese tour mijn manager in 1978

De voorbije zomer had ik het plezier om weer te spelen op het Montreux Jazz Festival. Ze wilden mij eren maar ik wilde de muziek eren die mijn leven heeft veranderd - dansmuziek. Ik begon vooral met klassieke muziek als kind, werd dan een jazz muzikant / club muzikant als een jongvolwassene - tot ik evolueerde tot een dansmuziek componist / producer / muzikant.

Ik maakte een all-night festival binnen in een festival: FREAKOUT MONTREUX! De evolutie van dansmuziek - en ik gebruikte deze avond om het verhaal te vertellen van mijn persoonlijke evolutie. Bijna iedereen in het programma heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn leven.

Aan het uitleggen waarom ik van vinyl hou in de BBC Special over vinyl platen

Ik ben net klaar met het maken van een BBC TV special over vinyl platen. Ik maak nog steeds zo veel mogelijk vinyl platen van elke opname die ik maak. Ik vond in mijn kelder nog een paar geweldige exemplaren. Alles van mijn eerste CHIC plaat tot aan mijn laatste videospel soundtracks. Er gaat niets boven Vinyl.

Het is nu een week geleden dat orkaan Sandy toesloeg in het noordoosten van de VS

Het is nu een week geleden dat orkaan Sandy toesloeg in het noordoosten van de VS. Hoewel ik nog veel moet opkuisen en repareren, valt de schade aan mijn huis heel goed mee.

Vandaag werd ik gevraagd door mensen waarmee ik werk om te komen kijken naar Staten Island, het vijfde district van New York City, dit om zelf te zien wat een ravage daar was aangericht. Wat ik daar zag was ongelooflijk. Boten, huizen, vrachtwagens en auto's waren door elkaar gegooid als speelgoed. Ik kan me alleen maar voorstellen wat de mensen moeten doorstaan tijdens de nachten wanneer het koud en donker is omdat dit gebied nog steeds zonder stroom zit.

Ik zag en hoorde vele verhalen van opoffering en overweldigende menslievendheid alsook vele van gebroken harten, dood en verderf.

Het is Halloween en het lager gedeelte van Manhattan is nog steeds zonder stroom na het bezoek van de orkaan Sandy

Om te zeggen dat ik een nogal ongewone week achter de rug heb is het undertatement van het jaar. Wanneer ik dit schrijf is het Halloween en het lager gelegen gedeelte van Manhattan zit nog steeds zonder stroom na het bezoek van de orkaan Sandy. Mijn assistente Sooze, zit al twee dagen vast op haar appartement omdat het onderste gedeelte onder water staat (morgen wordt ze gered).

Ik heb hier nog steeds vele vrienden die gestrand zijn in NY omdat de luchthavens gesloten zijn en we waren ook genoodzaakt onze jaarlijkse We Are Family Foundation gala uit te stellen. Drie dagen later heeft de Ballroom nog steeds geen electriciteit.

Hoewel het Halloween is, wat normaal gezien leuk is en ook mijn ex-partner Bernard Edward zijn verjaardag, voel ik me hulpeloos omdat ik de dingen die ik hierboven opsomde, niet onder controle heb. Ik heb mijn situatie geaccepteerd en probeer er het beste van te maken. De kinderen hadden tenminste toch een leuk Halloween feestje in mijn huis.

Geef 1€ of meer voor de We Are Family Foundation - KLIK OP BOVENSTAANDE FOTO

HALLO!

In de geest van We Are Family, heten we iedereen welkom...maar, een ongevraagde gast genaamd Orkaan Sandy besliste om langs te komen en een tijdje te blijven!

Met ieders veiligheid in gedachte, hebben we het We Are Family Foundation evenement dat doorging op 29 okotber in Hammerstein Ballroom in NYC uitgesteld.

We zullen deze week nog een nieuwe datum laten weten - we willen namelijk niet dat jullie het beste feest van de stad willen missen!

Vele staten zijn in een verhoogde staat van paraatheid gebracht. Neem alle voorbereidingen die nodig zijn voor jullie veiligheid. We kijken er naar uit jullie terug te zien nadat de orkaan Sandy voorbij is.

We Are Family Foundation Team